Canım birtanecik ablam beni ziyarete geldi.Genelde hep planlı programlı yapılırdı bu ziyaretler yani önceden haberimiz olurdu ama şimdi bu cuma günü ben sana geliyorum dedi ben yippu diye havalara uçtum.Doğup büyüdüğüm kent olan Karadeniz Ereğli'sinden İstanbula kadar olan bu yolculuğu Emir her nekadar daha anlamasada Ediz heyecanla bekledi.Yeğenlerimde ben her onları ziyarete gittiğimde beni kapılarda gözlerdi genelde işten çıkıp yola çıktığımız içinde gece eve vardığımızda onları uyuyakalmış bulurduk.Ama biz gelene kadarda evdeki herkezi ''NE ZAMAN GELECEKLER?NE ZAMAN GELECEKLER?'' sorularıyla sabır imtihanına sokarlardı.İşte sabah uyandığında Ediz teyzesini gördüğünde önce utangaç sonra coşkuyla karşıladı onları.Teyzesi eniştesi Edizi alıp gezdirdiler, sonrada biz akşam uyuyan bebişleri babamıza bırakarak Ulus parkında deyim yerindeyse seyrü sefa yaptık sıcak istanbul akşamında boğazın buz gibi serin havası ilaç gibi geldi.Sadece abla kardeşin anlıyabileceği espirilerle deliler gibi gülerek geçti bütün gece sevgili eniştem Savaş abimde delidirler ne yapsalar yeridir diyerek profiterolünü yedi.Kardeş olmak bu denli güzel bir şey umarım benim oğluşlarda iyi anlaşır.En son gün hüzün olmadan bir daha çok arayı açmayacağımıza söz vererek ayrıldık.Yine gel ablacım yine gel....Kardeşin yollarını gözler
Yorumlar
Yorum Gönder